Państwowa osoba prawna, dysponująca funduszem celowym, zwanym Funduszem Ubezpieczeń Społecznych, zwana Zakładem Ubezpieczeń Społecznych (ZUS), rażąco sprzecznie z rzekomo zawartą przez państwo z Narodem umową powiernictwa zwaną konstytucją z 2.04.1997 r., uzurpuje sobie uprawnienie do:
1.1.1. bycia organem władzy publicznej, nazywając sama siebie organem emerytalno -rentowym, a przez to do podporządkowywania sobie stron umów o pracę i umów cywilnoprawnych,
1.1.2 do posiadania konstytucyjnych i ustawowych uprawnień organu wymiaru sprawiedliwości właściwego do sprawowania wymiaru sprawiedliwości między stronami w/w umów o prace lub umów cywilnoprawnych a sobą, polegającego na uprawnieniu do uznawania za prawnie istniejące oraz do kształtowania stosunku prawnego między w/w stronami czyli do posiadania imperium administracyjnego oraz sądowniczego do orzekania o istnieniu lub nieistnieniu umów pracy i umów cywilnoprawnych.
Komunistyczną ideologię autonomii czy wręcz hegemonii (absolutyzmu) przymusowego prawa podatkowego wyklucza potwierdzone przez konstytuantę demokratyczne państwo prawne w art.2 konstytucji, które to państwo potwierdza swobodę zarobkowania ludzi, w tym swobodę zawierania wszelkiego typu umów, w ramach społecznej gospodarki rynkowej w art.20 w/w konstytucji, oraz potwierdza własność w art.64 konstytucji, a na wywłaszczenie ludzi pozwala sobie państwo jedynie wówczas w stosunku do ludzi, gdy jest dokonywane na cele publiczne i za słusznym odszkodowaniem w art.21 konstytucji, a każdemu, kto zostanie pokrzywdzony w/w zbrodniami przeciw ludzkości zgodnie z deklaracją państwa, zawartą w konstytucji, przysługuje roszczenie procesowe przeciw winnym ich popełnienia, nie przedawnialne według państwa w art. 43 konstytucji, przy czym bieg przedawnienia w stosunku do przestępstw nie ściganych z przyczyn politycznych, popełnionych przez funkcjonariuszy publicznych lub na ich zlecenie, państwo obiecuje ludziom poddać zawieszeniu do czasu ustania tych przyczyn w art. 44 konstytucji.
Komunistyczną ideologię autonomii czy wręcz hegemonii (absolutyzmu) przymusowego prawa ubezpieczeń społecznych wyklucza potwierdzone przez konstytuantę demokratyczne państwo prawne w art.2 konstytucji, które to państwo potwierdza swobodę zarobkowania ludzi, w tym swobodę zawierania umów ubezpieczeń społecznych, w ramach społecznej gospodarki rynkowej w art.20 w/w konstytucji[1], oraz potwierdza własność w art.64 konstytucji[2], a na wywłaszczenie ludzi pozwala sobie państwo jedynie wówczas w stosunku do ludzi, gdy wywłaszczenie jest dokonywane na cele publiczne i za słusznym odszkodowaniem w art.21 konstytucji[3], a każdemu, kto zostanie pokrzywdzony w/w zbrodniami przeciw ludzkości zgodnie z deklaracją państwa, zawartą w konstytucji, przysługuje roszczenie procesowe przeciw winnym ich popełnienia, nie przedawnialne według państwa w art. 43 konstytucji, przy czym bieg przedawnienia w stosunku do przestępstw nie ściganych z przyczyn politycznych, popełnionych przez funkcjonariuszy publicznych lub na ich zlecenie, państwo obiecuje ludziom poddać zawieszeniu do czasu ustania tych przyczyn w art.44 konstytucji[4], przy czym państwo w roli konstytuanty obiecuje, iż jako legislatywa nie zamknie drogi sądowej człowiekowi, który będzie dochodził zwrotu od państwa czy od jego funkcjonariuszy bezpodstawnego wzbogacenia z tytulu przymusowych ubezpieczeń społecznych w art.77 konstytucji[5], a zatem ani w ustawodawstwie o systemie ubezpieczeń społecznych, ani w K.p.c.
ZUS sprzecznie z prawem permanentnie ingeruje w relacje prawne między pracodawcami i zleceniodawcami a pracobiorcami i zleceniobiorcami, próbując wpływać dowolnie na w/w relacje prawne między nimi tylko po to, aby osiągnąć niegodziwe i bezprawne korzyści finansowe.
ZUS czerpie w sposób nieuprawniony korzyści prawne z manipulacji prawem, a także wymiarem sprawiedliwości, za jawnym przyzwoleniem judykatury, tylko i wyłącznie w celu osiągnięcia, jak nielegalna korporacja, nielegalnych a maksymalnych korzyści finansowych, a mianowicie bezprawnych korzyści ze skrzywdzenia stron umów o pracę czy umów zlecenia na mieniu oraz na godności.
ZUS permanentnie wkracza w uprawnienia sądów powszechnych do sprawowania wymiaru sprawiedliwości w Rzeczypospolitej Polskiej przez co ZUS permanentnie sprzeniewierza się konstytucyjnej zasadzie prawnej stanowiącej, iż wymiar sprawiedliwości w Rzeczypospolitej Polskiej sprawują Sąd Najwyższy, sądy powszechne, sądy administracyjne oraz sądy wojskowe, zawartej w art.175 Konstytucji RP.
W razie powstawania sporów sądowych między ludźmi a ZUSem o istnienie umów cywilnoprawnych, czy to umów o pracę czy umów zlecenia grupy interesów przejmujące państwo, zarówno kolejni ustawodawcy, sądownictwo powszechne jak i egzekutywa czyli ZUS, ukrywają, marginalizują prawnie, pomijają istnienie jako pierwszorzędnych stosunków cywilnoprawnych oraz sankcjonują bezprawne uprawnienia orzecznicze ZUS w zakresie ustalania istnienia cywilnoprawnych umów zlecenia i o pracę jako legalne, zwalniając w ten bezprawny sposób ZUS z konieczności ubiegania się ZUS przed sądem powszechnym o występowanie ZUS w roli zaledwie interwenienta ubocznego w sporze sądowym o istnienie umów cywilnoprawnych, czy to umów o pracę czy umów zlecenia, wbrew uprawnieniom sądów powszechnych do w/w wymiaru sprawiedliwości, który państwo w roli konstytuanty potwierdziło jako jedynie przynależne sądom w art.175 rzekomej umowy państwa z Narodem.
Wszelkie, nawet spotykane przez Sąd Najwyższy odmienne interpretacje prawne, czyli rozszerzające kompetencje ZUS, są sprzeczne zarówno z w/w zasadami konstytucyjnymi jak i nawet z regułami przepisów ustawy z 13.10.1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, Kodeksem postępowania administracyjnego jak i Ordynacją podatkową, a zatem nieuprawnione, sprzeczne wprost z konstytucyjną ideologią państwa prawnego, z trójpodziałem władz, z zasadą swobody umów oraz z podstawowymi wolnościami obywatelskimi.
Wszelcy funkcjonariusze ZUS, ich radcy prawni, nakłaniający sądy w sporach o ustalanie istnienia lub nie istnienia pierwotnych stosunków prawnych z umów o prace lub cywilnoprawnych do stosowania zasad prawnych i reguł ustawowych ultra vires na korzyść ZUS moga io powinni być pociągani do surowej odpowiedzialności dyscyplinarnej przed sądami korporacyjnymi, a następnie przed sądami karnymi z tytułu dopuszczania się oszustw finansowych na szkodę ubezpieczonych oraz płatników.
Państwo zawierając z Narodem rzekomą umowę powiernictwa w dniu 2.04.1997 r. potwierdziło ludziom:
1.1. przyrodzoną i niezbywalną godność ludzką[6],
1.2. własność[7],
1.3. swobodę kontraktowania[8],
1.4. społeczną gospodarkę rynkową[9],
1.6. demokratyczne państwo prawne[10],
1.7. sprawowanie wymiaru sprawiedliwości przez Sąd Najwyższy, sądy powszechne, sądy administracyjne i sądy wojskowe[11],
1.8. sprawowanie wymiaru sprawiedliwości przez sądy powszechne we wszystkich sprawach, z wyjątkiem spraw ustawowo zastrzeżonych dla właściwości innych sądów.[12]
oraz że w/w umowa jest najwyższym prawem w państwie a jej przepisy będą stosowane przez państwo wprost.[13]
Tym samym, państwo występujące w roli konstytuanty w konstytucji z 2.04.1997 r. nie potwierdziło:
2.1. istnienia komunistycznego państwowego monopolu przymusowych ubezpieczeń społecznych,
2.2. zamiaru wykorzystywania organów państwa do utrzymywania w/w monopolu, czyli:
2.2.1. istnienia ciężarów publicznych w postaci obowiązkowych ubezpieczeń społecznych,
2.2.2. istnienia odrębnego organu władzy publicznej ds. obowiązkowych ubezpieczeń społecznych,
2.2.3. istnienia innego organu wymiaru sprawiedliwości niż sądy,
2.2.4. sprawowania wymiaru sprawiedliwości przez inne organy publiczne, niż sądy.
Państwo wbrew temu, iż występując w roli konstytuanty, potwierdziło ludziom w konstytucji z 2.04.1997 r. przyrodzoną, niezbywalną godność człowieka, własność, swobodę kontraktowania, społeczną gospodarkę rynkową, demokratyczne państwo prawne, sprawowanie wymiaru sprawiedliwości przez Sąd Najwyższy, sądy powszechne, sądy administracyjne i sądy wojskowe oraz sprawowanie wymiaru sprawiedliwości przez sądy powszechne we wszystkich sprawach, z wyjątkiem spraw ustawowo zastrzeżonych dla właściwości innych sądów, poprzez utrzymywanie przy istnieniu komunistycznego, a zatem nielegalnego, państwowego monopolu przymusowych ubezpieczeń społecznych, kontynuuje po poprzednim, zbrodniczym państwie komunistycznym, bezprawne wywłaszczanie ludzi, stanowiących Naród z mienia, kapitału i pracy najemnej, przez co jego funkcjonariusze dopuszczają się nieprzedawnialnych, z przyczyn utrzymywania w/w poprzedniego, zbrodniczego ustroju politycznego, zbrodni ludobójstwa[14], skutkiem czego ludzie uprawnieniu są do dochodzenia roszczeń procesowych o wynagrodzenie szkód, wyrządzonych ludziom przez niezgodne z prawem działanie organów władzy publicznej, a żadna ustawa nie może nikomu zamykać drogi sądowej dochodzenia naruszonych wolności lub praw.[15]
Zatem wbrew stanowisku ZUS, obowiązkowe ubezpieczenia społeczne są nielegalne.
Zatem wbrew stanowisku ZUS, komunistyczny, państwowy monopol przymusowych ubezpieczeń społecznych jest nielegalny.
Zatem wbrew stanowisku ZUS, ZUS nie jest organem władzy publicznej ds. obowiązkowych ubezpieczeń społecznych.
Zatem wbrew stanowisku ZUS, ZUS nie sprawuje wymiaru sprawiedliwości w zakresie ubezpieczeń społecznych.
Państwo występujące w roli konstytuanty nie potwierdza w rzekomej umowie powiernictwa zawartej przez państwo z Narodem z dnia 2.04.1997 r. istnienia ZUS jako organu władzy publicznej właściwego do stanowienia prawa między stronami stosunkow prawnych o pracę czy stosunków cywilnoprawnych (zlecenia itp.).
Państwo występujące w roli konstytuanty nie potwierdza w rzekomej umowie powiernictwa zawartej przez państwo z narodem z dnia 2.04.1997 r. istnienia ZUS jako organu władzy publicznej właściwego do stosowania prawa między stronami stosunków prawnych o pracę czy stosunków cywilnoprawnych (zlecenia itp.).
Nielegalna jest zatem jakakolwiek ustawa, która w jakimkolwiek zakresie potwierdzałaby istnienie ZUS w roli organu władzy publicznej właściwego do stanowienia prawa między stronami stosunków prawnych o pracę czy stosunków cywilnoprawnych (zlecenia itp.).
Nielegalna jest zatem jakakolwiek ustawa, która w jakimkolwiek zakresie potwierdzałaby istnienie ZUS w roli organu władzy publicznej właściwego do stosowania prawa między stronami stosunków prawnych o pracę czy stosunków cywilnoprawnych (zlecenia itp.).
Bezprawne jest wszelkie tzw. orzecznictwo ZUS, które w jakimkolwiek zakresie potwierdzałoby działanie ZUS jako organu władzy publicznej właściwego do stanowienia prawa między stronami stosunków prawnych o pracę czy stosunków cywilnoprawnych (zlecenia itp.).
Rażącymi nadużycia prawa przez zorganizowane grupy przestępcze zagnieżdżone w ZUS, stosujące przymus mentalny z wykorzystaniem przewagi finansowej, organizacyjnej państwa w stosunku do ludzi, którzy są uczestnikami swobodnego rynku pracy i rynku umów cywilnoprawnych o pracę najemną są wszelkie praktyki stanowienia prawa przez ZUS w roli organu władzy publicznej właściwego do stanowienia prawa między stronami stosunków prawnych o pracę czy stosunków cywilnoprawnych (zlecenia itp.) w celu utrzymywania przy istnieniu komunistycznego, a więc nielegalnego monopolu przymusowych ubezpieczeń społecznych.
Bezprawne jest wszelkie tzw. orzecznictwo ZUS, które w jakimkolwiek zakresie potwierdzałoby istnienie ZUS w roli organu władzy publicznej właściwego do stosowania prawa między stronami stosunków prawnych o pracę czy stosunków cywilnoprawnych (zlecenia itp.).
Wszelkie praktyki stosowania prawa przez ZUS w roli organu władzy publicznej właściwego do stosowania prawa między stronami stosunków prawnych o pracę czy stosunków cywilnoprawnych (zlecenia itp.), są rażącymi nadużycia prawa przez zorganizowane grupy przestępcze zagnieżdżone w ZUS, stosujące przymus mentalny z wykorzystaniem przewagi finansowej, organizacyjnej państwa w stosunku do ludzi, którzy są uczestnikami swobodnego rynku pracy i rynku umów cywilnoprawnych o pracę najemną.
Wszelkie orzecznictwo sądowe czy to sądów powszechnych czy to Sądu Najwyższego, legitymizujące praktyki stosowania prawa przez ZUS w roli organu władzy publicznej właściwego do stosowania prawa między stronami stosunków prawnych o pracę czy stosunków cywilnoprawnych (zlecenia itp.), są rażącymi nadużycia prawa przez zorganizowane grupy przestępcze zagnieżdżone w sądach powszechnych oraz w Sądzie Najwyższym, stosujące przymus mentalny z wykorzystaniem przewagi finansowej, organizacyjnej państwa w stosunku do ludzi, którzy są uczestnikami swobodnego rynku pracy i rynku umów cywilnoprawnych o pracę najemną.
Wbrew bezprawnej praktyce orzeczniczej ZUS, bezprawnemu orzecznictwu sądów powszechnych czy Sądu Najwyższego, ZUS nie jest organem wymiaru sprawiedliwości a zatem nie posiada jakichkolwiek, a zatem – w żadnym zakresie, nawet cząstkowo, czyli nawet dla potrzeb swoich interesów prawnych, czyli nawet w stosunkach prawnych z zakresu ubezpieczeń społecznych – konstytucyjnych uprawnień do uznawania za istniejące oraz do kształtowania stosunków cywilnoprawnych między pracodawcami czy zleceniodawcami a pracobiorcami czy zleceniobiorcami.
ZUS jest jedynie dysponentem państwowego funduszu celowego, jak to stanowi art. 67 ustawy usus, a żadna ustawa nie kreuje ZUS na organ administracyjny, zatem ZUS nie może w ogóle o niczym orzekać.
Nieprzezwyciężalnymi przez ZUS przeszkodami prawnymi do wydawania decyzji w sprawach istnienia stosunków cywilnoprawnych między pracodawcami i zleceniodawcami a pracobiorcami i zleceniobiorcami są art.2 Konstytucji o państwie prawnym, art.7 Konstytucji o obowiązku działania ZUS w granicach prawa, art.10 o trójpodziale władz i art.87 o obowiązkach publicznych, oraz art. 175 w związku z art.177 konstytucji.
Ponieważ ani konstytucja, ani żadna ustawa zgodna z konstytucją nie kreuje wprost ZUS na organ administracji publicznej, to kreowanie się ZUS na organ administracji publicznej jest nielegalne.
ZUS nie otrzymał od państwa ani w konstytucji z 2.04.1997 r. ani w ustawie prerogatywy do wydawania prawomocnych decyzji merytorycznych w sprawach ubezpieczeń społecznych, tak jak taką prerogatywę otrzymały organy podatkowe w ustawie – Ordynacja podatkowa w sprawach podatkowych, gdzie droga sądowa podatników jak i płatników niezadowolonych z merytorycznych orzeczeń organów podatkowych jest dla nich zamknięta, gdyż w/w strony mogą skarżyć jedynie prawomocność formalną, proceduralną w/w orzeczeń organów podatkowych i to tylko przed sądami administracyjnymi, gdzie postępowanie dowodowe jest wykluczone.
Nie możliwe jest procedowanie przez ZUS ustalenia podlegania ubezpieczonego ubezpieczeniom społecznym bez uprzedniego zwrócenia się ZUS do sądu powszechnego, jako interwenient uboczny, o ustalenie istnienia cywilnoprawnego stosunku umowy zlecenia zgodnie z art.189 ze zn. 1 k.p.c., wykazujac przy tym interes prawny.
Jakiekolwiek orzekanie przez ZUS o istnieniu lub nie istnieniu dobrowolnie zawieranego stosunku ubezpieczeniowego między pracownikiem lub zleceniobiorcą a agendą rządową ds. ubezpieczeń społecznych, jaką jest ZUS z pominięciem sądów powszechnych wprowadza anarchię w relacjach między stronami umów o pracę i umów zlecenia a także między pracownikami czy zleceniobiorcami a ZUS, jest rażąco sprzeczne z państwem prawnym, potwierdzonym przez państwo w roli konstytuanty w art.2 konstytucji, jest złamaniem konstytucyjnego trójpodziału władz, potwierdzonym przez państwo w roli konstytuanty w art.10 konstytucji oraz rażącym wkraczaniem w kognicję władz sądowniczych, zawartym w art.175 konstytucji.
Swobodnie zawierane umowy między pracodawcami i zleceniodawcami a pracobiorcami i zleceniobiorcami są pierwotnymi stosunkami prawnymi, bez istnienia których nie możliwe byłoby powstanie, równie swobodnych, jak potwierdziło państwo w roli konstytuanty w konstytucji z 2.04.1997 r., umów ubezpieczeń społecznych.
Umowa ubezpieczenia społecznego między ZUS a stronami umów o pracę lub umów zlecenia jest ze swej natury zindywidualizowanym (konkretnym) stosunkiem cywilnoprawnym, natomiast ZUS, sądy powszechne i Sąd Najwyższy, kontynuując bezprawie orzecznictwa ZUS, sądów powszechnych i Sądu Najwyższego sprzed ogłoszenia przez państwo w roli nowej konstytuanty nowej konstytucji z 2.04.1997 r. celowo i świadomie wprowadzają ludzi czyli Naród w błąd, twierdząc, iż jest to publicznoprawny, nieekwiwalentny stosunek prawny o charakterze administracyjnoprawnym, takim jak stosunek podatkowo-prawny, nadając ZUSowi nienależne mu prawnie atrybuty organu publicznoprawnego na podobieństwo atrybutów organów podatkowych oraz nadając ZUS nienależne mu prawnie uprawnienia orzecznicze na podobieństwo organów podatkowych, czyli uprawnienia do orzekania ZUS we własnej sprawie i we własnym interesie, a zatem rażąco sprzecznie z zasadą prawną Nemo iudex in causa sua, zakazującą orzekania komukolwiek we własnej sprawie, a zatem orzekania osobie, która jest jednocześnie stroną w sporze, sprzecznie zatem z zasada prwaną szanowaną nawet w niewolniczym przecież, antycznym prawie rzymskim, zarówno w czasach antycznej republiki niewolniczej jak i w czasach antycznego cesarstwa niewolniczego.
Państwo występujące w roli konstytuanty potwierdziło przecież w art.30 konstytucji, że będzie szanowało przyrodzoną i niezbywalną godność ludzką, a tym samym – nie będzie dokonywało bezprawnej grabieży mienia, kapitału i pracy ludzkiej np. poprzez utrzymywanie przy istnieniu komunistycznego, państowego przymusowego monopolu ubezpieczeń społecznych, że w demokratycznym państwie prawnym, jak się zdefiniowało w art.2 konstytucji, wymiar sprawiedliwości sprawują tylko sądy lub trybunały – w art.175 konstytucji, przy czym co do zasady, sądy powszechne sprawują wymiar sprawiedliwości we wszystkich sprawach, z wyjątkiem spraw ustawowo zastrzeżonych dla właściwości innych sądów – w art. 177 konstytucji, a zatem sądy, co do zasady – sądy powszechne nie mogą dopuścić ZUS będącą zaledwie osobą prawną – agenda rządową będącą dysponentem państwowego funduszu celowego, nie będącą nawet organem administracyjnoprawnym do odbierania sobie uprawnień przez ZUS do sprawowania wymiaru sprawiedliwości, w tym do odbierania sobie uprawnień przez ZUS do orzekania o istnieniu stosunków cywilnoprawnych.
Funkcjonariusze legislatywy ubezpieczeń społecznych, imienie wybrani pracownicy ZUS, działający jako funkcjonariusze egzekutywy winni utrzymywania niewolnictwa ubezpieczeń społecznych są przestępcami finansowymi w rozumieniu prawa karnego.
ZUS powinien być każdorazowo pozwany przez strony stosunków cywilnoprawnych – pracodawców i zleceniodawców oraz pracobiorców i zleceniobiorców o nieuprawnioną ingerencję w swobodę istnienia umów o pracę i umów zlecenia, naruszanie konstytucyjnie i ustawowo zagwarantowanej (w art.1 i art.2 k.p.c.) kognicji sądów powszechnych, do kontroli istnienia stosunku cywilnoprawnego pod pozorem kontroli tytułu ubezpieczenia i podstawy wymiaru składek, do którego ZUS nie uprawnia żaden przepis ustawy z 13.10.1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych,
ZUS jest towarzystwem ubezpieczeniowym, które jest własnością państwa. ZUS jest jedynym monopolistycznym przedsiębiorstwem państwowym, który istnieje mimo rozwiązania i komercjalizacji innych zjednoczeń, kombinatów i przedsiębiorstw państwowych i PGRów.
Państwo bezprawnie utrzymuje komunistyczne państwowe monopolistyczne towarzystwo ubezpieczeń społecznych, rażąco dyskryminując własność prywatną,[16] godząc w społeczną gospodarkę rynkową i wolność działalności gospodarczej[17] oraz rażąco nadużywając do tego celu wszelkich organów władzy publicznej, od legislatywy przez judykaturę do egzekutywy, przez co państwo popełnia nieustannie zbrodnie przeciwko ludzkości.
ZUS, jak każde towarzystwo ubezpieczeniowe, jest stroną stosunku ubezpieczeniowego który jest stosunkiem wtórnym do pierwotnego stosunku prawnego czyli do stosunku prawnego między pracodawcą czy zleceniodawcą it. a a pracobiorcą czy zleceniobiorcą czy stroną innego stosunku cywilnoprawnego.
ZUS, jak każde towarzystwo ubezpieczeniowe, jest stroną wtórnego stosunku prawnego i jest to także stosunek cywilnoprawny.
Zakład Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie nie jest organem władzy publicznej, a jedynie jest osobą prawną, natomiast oddziały ZUS, jako jednostki organizacyjne osoby prawnej, nie są wyposażone w zdolność sądową zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 8 stycznia 2010 roku (sygn. akt: IV CSK 280/09, LEX nr 627223).
Żadna ustawa nie nazywa ZUS organem administracyjnym, żadna ustawa nie nadaje ZUS takich uprawnień (imperium) organu władzy publicznej, jak posiadają organy podatkowe do wydawania merytorycznych decyzji o istnieniu stosunków cywilnoprawnych do swoich celów, a nawet organy podatkowe, które mają takie ustawowe imperium dla swoich celów, są ograniczone w nim, albowiem są zobowiązane, w razie dubio (wątpliwości prawnych), zgodnie z art.199 ze zn. 1 O.p., do występowania do sądów powszechnych o ustalenie istnienia stosunków cywilnoprawnych do swoich celów, zgodnie z art.189 ze zn. 1 k.p.c.
Bezprawne samowolne nazywanie siebie przez ZUS organem rentowym lub emerytalno – rentowym sugeruje posiadanie przez ZUS legitymacji prawnej do bycia organem władzy publicznej w rozumieniu art.6 k.p.a., którym nie jest.[18]
Stosunek ZUS do stron umów o pracę lub umów cywilnoprawnych typu zlecenia itp.(stosunek ubezpieczeniowy) to jest inny stosunek prawny, odrębny od stosunku pracy oraz od stosunku zlecenia istniejącego między stronami umowy o pracę czy umowy zlecenia.
Wymiar sprawiedliwości w Rzeczypospolitej Polskiej sprawują Sąd Najwyższy, sądy powszechne, sądy administracyjne oraz sądy wojskowe, a zatem ZUS nie sprawuje wymiaru sprawiedliwości w Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z art.175 Konstytucji RP.[19]
Ponieważ w łonie ZUS, podobnie jak w całej egzekutywie, panują grupy interesów przejmujące państwo, nastawione na wyzysk ubezpieczeniowy ludzi, dlatego sądy obsadzone prawnikami według kryteriów zawodowych, nie poddające się wyborom demokratycznym, zgodnie z art.179 konstytucji,[20] winny chronić przed niewolnictwem ubezpieczeniowym przyrodzoną godność ludzką, potwierdzoną w art.31 konstytucji.
Wbrew wykorzystywaniu światowych afer finansowych, sprowokowanych psychozą rzekomej pandemii, przez egzekutywę, w tym przez rządową agendę funduszu celowego, podającą się za organ administracyjny, czyli przez ZUS do wzmacniania niewolnictwa ubezpieczeń społecznych wśród ludzi, sądy powszechne winny należycie sprawować wymiar sprawiedliwości, zgodnie z funkcją, jaką im nakreśliło państwo w roli konstytuanty w art.178 konstytucji.[21]
Postępowanie sądowe przed sądem powszechnym o ustalenie istnienia stosunku pracy czy stosunku cywilnoprawnego między Pracodawca (Zleceniodawcą) a pracobiorcą (zleceniobiorcą) jest takim samym postępowaniem sądowym jak każde inne postępowanie sądowe, a ZUS może, co najwyżej, być interwenientem ubocznym w tym postępowaniu;
ZUS powinien wylegitymować się przed sądem powszechnym z roszczeniem o nadanie mu w/w status procesowego interwenienta ubocznego i nie zmieni cywilnoprawnej istoty w/w sprawy cywilnej, roztrząsane w w/w postępowaniu:
5.1. ani techniczne wyodrębnienie tego stosunku prawnego przez ustawodawcę w odrębnej ustawie czyli w ustawie odrębnej od Ustawy o działalności ubezpieczeniowej, a mianowicie w ustawie z 13.10.1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych,
5.2. ani mnóstwo sprzecznych z art.45 w związku z art.173 i art.175 ust.1 i art. 177 Konstytucji RP i wieloma innymi, ustawowych uprawnień ZUS, zawartych w Ustawie o systemie ubezpieczeń społecznych, uprawniających rzekomo ZUS do następczego orzekania o istnieniu stosunku ubezpieczeniowego między ubezpieczonym a ZUSem, uzależnionego przecież od uprzedniego rozstrzygnięcia sądowego wstępnego zagadnienia prawnego, jakim jest istnienie stosunku cywilnoprawnego między Zleceniodawcą a Zleceniobiorcą, do orzekania którego uprawniony jest wyłącznie niezawisły sąd.
Zgodnie z potwierdzeniem przez państwo występujące w roli konstytuanty istnienia rzekomej umowy powiernictwa z 2.04.1997 r., ZUS musi liczyć się z istnieniem demokratycznego państwa prawnego, potwierdzonego w art.2 w/w konstytucji.
Jeżeli ZUS stosuje bezprawne praktyki orzecznicze w zakresie ustalania istnienia pierwotnych stosunków prawnych między stronami umów, to takie praktyki stosowania prawa są praktykami bolszewickimi, pochodzącymi z ze zbrodniczego państwa komunistycznego, gdy władzę w państwie nie sprawował rząd demokratyczny, pochodzący z wyborów parlamentarnych, lecz Biuro Polityczne Komitetu Centralnego PZPR, osadzone krwią Polaków wylaną sowieckimi bagnetami, wyroki sądowe zapadały w Komitetach Wojewódzkich PZPR, a ubek był ważniejszy niż prokurator, a prokurator był ważniejszy niż sędzia.
ZUS nie ma jakichkolwiek kompetencji prawnych do kwalifikacji prawnej umów, sprowadzającej się do ustalenia istnienia stosunków cywilno-prawnych (umów o pracę lub umów zlecenia) między stronami tych umów w postępowaniu quasi -administracyjnoprawnym z pominięciem uprzedniego, cywilno-prawnego toku postępowania (postępowania sądowego) o ustalenie istnienia stosunków cywilno-prawnych (umów o pracę lub umów zlecenia).
Niedopuszczalne jest naruszanie przez ZUS zakresu kognicji sądów cywilnych polegające na samowładnym ustalaniu przez ZUS istnienia stosunków cywilnoprawnych (o pracę lub zlecenia) a tym samym przez naruszanie art.1 i art. 2 k.p.c. i samowładne nadawanie sobie przez ZUS uprawnień władczych sądowniczych w zakresie ustalania istnienia / nieistnienia stosunków cywilnoprawnych wbrew lub poza sądami cywilnymi, sprzecznie z art.177 konstytucji z 2.04.1997 r.
Warunkiem wydania decyzji przez ZUS o istnieniu stosunku cywilnoprawnego jakim jest umowa ubezpieczenia społecznego jest uprzednie wystąpienie przez ZUS z powództwem cywilnym na podstawie art. 189 k.p.c. o ustalenie istnienia stosunku cywilnoprawnego między stronami czyli między zleceniobiorcą a zleceniodawcą na statusie interwenienta ubocznego, udowadniając przy tym posiadanie interesu prawnego.
Postępowanie administracyjne ZUS dotyczące ustalenia istnienia lub nie istnienia stosunku cywilnoprawnego, czy to umowy o pracę czy to umowy zlecenia dotyczy systemu ubezpieczeń społecznych, a zatem decyzja administracyjna ZUS, wydana bez uzyskania przez ZUS uprzedniego sądowego orzeczenia o uznaniu spornego stosunku cywilnoprawnego za istniejący lub nie istniejący powinna być umorzona przez sąd powszechny jako decyzja administracyjna przekraczająca granice kognicji ZUS jako osoby prawnej będącej jedynie dysponentem państwowego funduszu celowego, a zatem nie będącej publicznoprawnym organem administracyjnym właściwym ds ubezpieczeń społecznych.
1.1. Istnieją dwie procedury prawne, a mianowicie:
1.1.1. procedura prawna ustalenia istnienia cywilnoprawnego stosunku umowy zlecenia oraz
1.1.2. procedura ustalenia istnienia umowy ubezpieczenia społecznego.
1.2. Procedura prawna ustalenia istnienia cywilnoprawnego stosunku umowy o pracę lub umowy zlecenia jest procedurą odrębną od procedury ustalenia istnienia umowy ubezpieczenia społecznego.
1.3. W/w procedowanie istnienia cywilnoprawnego stosunku umowy o pracę czy umowy zlecenia dotyczy procedowania jej przez sąd powszechny, zgodnie z art.189 ze znaczkiem 1 k.p.c. jako sprawy cywilnej, zgodnie z art. 1 i 2 k.p.c., w której to sprawie sądowej ZUS jako powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa wtedy, gdy udowodni, że ma w tym interes prawny jako interwenient uboczny.
1.4. Powszechnie ugruntowane jest przekonanie, że ustalenie istnienia stosunku cywilnoprawnego zastrzeżone jest do wyłącznej kompetencji sądu powszechnego zgodnie z art.1 k.p.c.[22] i art.2 § 1 k.p.c.[23]
1.5. Jeżeli przedmiotem sporów sądowych między ZUS a stronami umów o pracę lub umów zlecenia jest istnienie umowy cywilnoprawnej między tymi stronami, to sąd powszechny rozpatruje w/w spór jako spór o złożenie oświadczeń woli stron objętych tytułem IV. Czynności prawne, Dział I. Przepisy ogólne, art. 56 k.k. do art. 65 k.c., a zwłaszcza objęte działem IV. Wady oświadczenia woli, art. 82 k.c. do art.88 k.c., a nie jako podatkowy stan faktyczny, którego ocenę dokonuje samodzielnie organ podatkowy, niezależnie od istnienia i charakteru danej umowy cywilnoprawnej.
Płatnicy składek ubezpieczeniowych jak i ubezpieczeni mogą kwestionować orzeczenia ZUS przed sądami powszechnymi, także w zakresie materialnym, czyli w/w stronom przysługuje uprawnienie do sądowego postępowania dowodowego przeciwko ZUS, czyli na równych prawach procesowych z ZUS, a zatem w przeciwieństwie do publicznoprawnego stosunku podatkowego, gdzie podatnikom i płatnikom nie przysługuje roszczenie przeciwko organom podatkowym przed sądami powszechnymi.
2.1. Nie uprawnia ZUS do procedowania istnienia cywilnoprawnych stosunków czyli umów o pracę czy też umów zlecenia treść art.83 ust.1 pkt 1 cyt. ustawy.
2.2. Uprawnień ZUS do ustalania istnienia cywilnoprawnego stosunku pracy czy umowy zlecenia nie zawiera podawana przez ZUS podstawa prawna czyli art.83 ust.1 pkt 1[24] oraz art.6 ust.1 pkt 4[25], art.11 ust.2[26], art. 12 ust.1[27] ustawy z 13.10.1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. 1998 Nr 137 poz. 887 ze zm.).
2.3. ZUS wydaje decyzje tylko i wyłącznie w zakresie indywidualnych spraw dotyczących w szczególności zgłaszania osób do ubezpieczeń społecznych zgodnie z literalnym brzmieniem art.83 ust.1 pkt 1 cyt. ustawy.
2.4. Wszelkie wady oświadczeń woli stron umów cywilnoprawnych, wymienione w przepisie art.58 k.c. ZUS może podnosić w sądzie powszechnym, udowadniając wcześniej przed sądem swój interes prawny jako interwenient uboczny.
2.5. ZUS nie jest organem władzy publicznej uprawnionym do wydawania decyzji o istnieniu umów o pracę czy umów zlecenia, lecz jak każda osoba posiada jedynie roszczenie procesowe przed sądem powszechnym w sprawie sądowej na statusie interwenienta ubocznego, a zatem za uprzednią zgodą jednej ze stron sprawy sądowej, a to albo Pracodawcy (Zleceniodawcy) lub pracobiorcy (Zleceniobiorcy) na wejście w sprawę cywilną, o ile w ogóle między pracodawcą (zleceniodawcą) a pracobiorcą (zleceniobiorcą) powstanie spór sądowy o istnienie w/w stosunku, zgodnie z art.83 k.p.c.[28]; ZUS musi udowodnić posiadanie interesu prawnego w sprawie cywilnej co do istnienia umowy o pracę lub umowy zlecenia między stronami zgodnie z art.189 k.p.c.
2.6. Warunkiem dochodzenia roszczenia przez ZUS o ustalenie istnienia stosunku ubezpieczeniowego jest uprzednie wystąpienie przez ZUS do sądu powszechnego o ustalenie stosunku prawnego, a ściślej rodzaju umowy i dopiero w zależności od wyniku tego procesu ZUS będzie mógł wydać decyzję w sprawie podlegania stron umowy o pracę lub umowy zlecenia ubezpieczeniom społecznym.
2.7. Sądowa ocena istnienia umowy o pracę lub umowy zlecenia z punktu widzenia art.3531 k.c. wymaga uprzedniego skutecznego udowodnienia przez ZUS w Warszawie w sądowym postępowaniu dowodowym jako interwenienta ubocznego, na którego uczestnictwo w postępowaniu wyrazi sąd, że strony umowy o pracę lub umowy zlecenia nie łączył żaden stosunek prawny w ogólności, a stosunek cywilnoprawny w szczególności.
2.8. Jak każdy inny powód zainteresowany w sporze prawnym o charakterze cywilnym, ZUS może żądać ustalenia przez sąd powszechny istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy wykaże interes prawny w jego zniesieniu lub utrzymaniu, zgodnie z art.189 k.p.c.[29].
2.9. Ponieważ organy podatkowe, zgodnie z art.199 a O. podatkowej, również powinny występować, w razie dubio, czyli zaistnienia wątpliwości, do sądu powszechnego, z powództwem o ustalenie istnienia stosunku cywilnoprawnego, dlatego ustawodawca, dla organów podatkowych, w art.1891 k.p.c. zawarł lex specialis, umożliwiając organom podatkowym skorzystanie również z rozwiązania sporu prawnego przed sądem powszechnym, a wprowadzając tę regulację prawodawca nie objął nią organu rentowego (ZUS), gdyż od dawna ZUS, jak każda strona sądowa, może korzystać z w/w prerogatywy, na zasadach ogólnych czyli z art.189 k.p.c.
Uprawnienie procesowe – powództwo o ustalenie stosunku prawnego lub prawa, o którym mowa w art. 189 k.p.c. przysługuje również, w toku prowadzonego postępowania, organowi podatkowemu, jeżeli ustalenie istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa jest niezbędne dla oceny skutków podatkowych zgodnie z art.189 ze zn. 1 k.p.c.[30]
2.10. To, że art. 31 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych nie wymienia wśród stosowanych odpowiednio przepisów Ordynacji podatkowej art. 199a (też art. 119a) potwierdza tylko to, że ZUSowi, w odniesieniu do decyzji ZUS, przysługuje dla tego roszczenia procesowego tryb sądowy na zasadach ogólnych, jak dla wszystkich stron postępowań sądowych o ustalenie istnienia stosunków prawnych, zgodnie z przepisami art. 189 k.p.c.
2.11. W/w uprawnienie dla ZUS do dochodzenia roszczenia procesowego o ustalenie istnienia stosunku prawnego nie musi być wyraźnie wskazane przez ustawodawcę, bo ustalenie stosunku prawnego lub prawa przez sąd powszechny w rozumieniu art. 189 k.p.c. dotyczy każdego stosunku cywilnoprawnego, w tym stosunku ubezpieczenia społecznego, który ma charakter cywilnoprawny, a uprawnienie procesowe dla ZUS istnieje w tym względzie od dawna, tak, jak dla każdego towarzystwa ubezpieczeniowego, obojętnie, czy powołanego jako państwowy fundusz celowy, czy z inicjatywy prywatnych korporacji ubezpieczeniowych.
2.12. ZUS jako osoba prawna dokonująca czynności procesowych przez swoje organy, zgodnie z art.67 §1 k.p.c. jest zobowiązana wykazać swoje umocowanie dokumentem przed sądem powszechnym przy pierwszej czynności procesowej zgodnie z art.68 k.p.c.
2.13. Jeżeli organ ZUS będącej osobą prawną udziela upoważnienia określonej osobie do reprezentowania ZUS jako osoby prawnej, to takie upoważnienie powinno być złożone przez pełnomocnika ZUS przed sądem powszechnym przy pierwszej czynności podjętej przez tę osobę lub przez pełnomocnika, który składa wówczas także swoje pełnomocnictwo, zgodnie z art. 89 §1 k.p.c.
1. Sądy powszechne demokratycznego państwa prawnego nie mogą orzekać nadal tak, jak orzekały w państwie demokracji ludowej, ustanowionym przez imperium sowieckie, określonym w art.1 konstytucji z 22.07.1952 r.[31]
Sądy powszechne winny wydawać wyroki orzekające o istnieniu lub nieistnieniu stosunków prawnych w tym stosunków pracy lub stosunków cywilnoprawnych[32].
Sądy powszechne winny wydawać wyroki orzekające o istnieniu lub nie istnieniu dobrowolnie zawieranego stosunku ubezpieczeniowego między pracownikiem lub zleceniobiorcą a agendą ubezpieczeń społecznych, jaką jest ZUS[33].
Państwo w roli konstytuanty w konstytucji z 2.04.1997 r. uprawniło Trybunał Konstytucyjny do orzekania o zgodności ustaw z Konstytucją, a zatem nie uprawniło do tego Sądu Najwyższego.[34]
Orzecznictwo sądów powszechnych, solidarne z interesami funkcjonariuszy państwowych w ZUS, zgodne ze stalinowską linią orzeczniczą Sądu Najwyższego a za to rażąco sprzeczne z cywilnoprawnym charakterem stosunku ubezpieczeń społecznych ubezpieczonego z towarzystwem ubezpieczeniowym czyli ZUSem czyli:
2.1. rażąco sprzeczne ze swobodą zawarcia umowy ubezpieczenia społecznego przez ubezpieczonego z w/w państwowym towarzystwem ubezpieczeniowym,
10.2.2. rażąco sprzeczne z zasadą bezstronności i niezawisłości organu orzeczniczego, zabraniającą ZUSowi orzekania we własnym interesie o istnieniu umowy o pracę lub zlecenia między pracodawcą/ zleceniodawcą a pracownikiem / zleceniobiorcą dla celów ustalania istnienia stosunku ubezpieczeniowego między ubezpieczonym a ZUSem (podlegania ubezpieczonego ubezpieczeniom społecznym),
wymierzone jawnie przeciwko konstytucyjnemu prawu ubezpieczonego do sądu powszechnego w sprawach istnienia umowy o pracę czy umowy zlecenia, potwierdzonemu przez państwo w roli konstytuanty w art.45 konstytucji, przysługującemu z drugiej strony pracodawcy czy zleceniodawcy jako płatnikom składek czy pracobiorcy i zleceniobiorcy jako ubezpieczonym, faktycznie uważanych przez funkcjonariuszy publicznych, sądowych jak i w ZUS za niewolników ubezpieczeniowych, skutkuje:
2.2. wystąpieniem roszczenia odszkodowawczego pracobiorcy lub zleceniobiorcy solidarnie w stosunku do w/w funkcjonariuszy obu instytucji publicznych oraz do Skarbu Państwa, do poniesienia odpowiedzialności odszkodowawczej oraz
2.3. wystąpieniem roszczeń dyscyplinarnych pracobiorcy lub zleceniobiorcy wobec członków składu sędziowskiego do właściwego rzecznika dyscyplinarnego.
Nie znane jest pracodawcom i zleceniodawcom czy pracownikom i zleceniobiorcom orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego, które ustanawiałoby ZUS konstytucyjnym organem wymiaru sprawiedliwości, właściwym do orzekania o istnieniu dwóch stosunków prawnych, a mianowicie:
1.1. umowy cywilnoprawnej (np. umów o pracę czy umów zlecenia) której istnienie wpływałoby ex lege na istnienie innego stosunku cywilnoprawnego tj.
1.2. umowy cywilnoprawnej ubezpieczenia społecznego z ZUS.
Nie znane jest pracodawcom czy zleceniodawcom orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego, które uznałoby istnienie normy konstytucyjnej pod nazwą: “konstytucyjny organ sprawiedliwości ubezpieczeń społecznych“; ponieważ wykładnia literalna konstytucji nie wskazuje na istnienie powyższego, pozostaje jeszcze wykładnia kontekstowa oraz wykładnia systemowa, przy czym Trybunał Konstytucyjny prowadzi od wielu lat wykładnię literalną w tej dziedzinie orzekania o istnieniu stosunków prawnych, dlatego próżno doszukać się takiej wykładni w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego, który od założenia kontynuuje orzecznictwo państwa prawa, a zatem nie kreuje od dawna nowych norm konstytucyjnych, będąc pozbawionym przez konstytuantę w konstytucji z 2.04.1997 r. uprawnienia do wydawania wyroków o ustalenie powszechnie obowiązującej wykładni ustaw.[35]
Poradnia Prawna przy Fundacji Arystoteles stara się przyjść z pomocą w/w ofiarom połączonych instytucji publicznych: państwa, dopuszczającego się bezprawia legislacyjnego w postaci wywłaszczania ludzi z własności, kapitału i z pracy na rzecz zorganizowanych grup przestępczych, zawłaszczających państwo dla realizacji interesów własnych wbrew Narodowi, ZUSowi – pseudo -administracji przymusowych ubezpieczeń społecznych – zbrojnemu ramieniu okupacji ubezpieczeniowej narodu, wreszcie niby sądom ubezpieczeniowym, wywłaszczającym ludzi z własności, kapitału i z pracy.
Jeżeli interesuje Państwa również pomoc Poradni prawnej w innych dziedzinach, proszę zajrzeć pod tytuł: Jakimi sprawami się zajmujemy?
Więcej o procedurach skorzystania z pomocy znajdziecie Państwo pod tytułem: Zasady udzielania pomocy prawnej.
Jeżeli jesteś już zdecydowany, wypełnij formularz zgłoszeniowy zgodnie z instrukcją pod tytułem: Jak wypełnić formularz zgłoszeniowy?
Przypisy:
[1] Zgodnie z art.20 konstytucji, społeczna gospodarka rynkowa oparta na wolności działalności gospodarczej, własności prywatnej oraz solidarności, dialogu i współpracy partnerów społecznych stanowi podstawę ustroju gospodarczego Rzeczypospolitej Polskiej.
[2]Zgodnie z art. 64 konstytucji, każdy ma prawo do własności, innych praw majątkowych oraz prawo dziedziczenia.
[3] Zgodnie z art.21 konstytucji, wywłaszczenie ludzi jest dopuszczalne jedynie wówczas, gdy jest dokonywane na cele publiczne i za słusznym odszkodowaniem.
[4] Zgodnie z art. 44 konstytucji, bieg przedawnienia w stosunku do przestępstw nie ściganych z przyczyn politycznych, popełnionych przez funkcjonariuszy publicznych lub na ich zlecenie, państwo obiecuje ludziom poddać zawieszeniu do czasu ustania tych przyczyn.
[5] Zgodnie z art.77 konstytucji, każdy człowiek ma prawo do wynagrodzenia szkody, jaka została mu wyrządzona przez niezgodne z prawem działanie organu władzy publicznej. Zgodnie z ust.2, ustawa nei może nikomu zamykać drogi sądowej dochodzenia naruszonych wolności lub praw.
[6]Zgodnie z art. 30 konstytucji, przyrodzona i niezbywalna godność człowieka stanowi źródło wolności i praw człowieka i obywatela.
[7]Zgodnie z art. 64 konstytucji, każdy człowiek ma prawo do własności.
[8]Zgodnie z art.21 konstytucji, społeczna gospodarka rynkowa oparta na wolności działalności gospodarczej jestj podstawą ustroju gospodarczego Rzeczypospolitej Polskiej.
[9]Zgodnie z art.21 konstytucji, społeczna gospodarka rynkowa oparta na wolności działalności gospodarczej jestj podstawą ustroju gospodarczego Rzeczypospolitej Polskiej.
[10]Zgodnie z art.2 konstytucji, Rzeczypospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej.
[11]Zgodnie z art.175 konstytucji, wymiar sprawiedliwości w Rzeczypospolitej Polskiej sprawują Sąd Najwyższy, sądy powszechne, sądy administracyjne i sądy wojskowe.
[12]Zgodnie z art.177 konstytucji, sądy powszechne sprawują wymiar sprawiedliwości we wszystkich sprawach z wyjątkiem spraw ustawowo zastrzeżonych dla właściwości innych sądów.
[13]Zgodnie z art.8 konstytucji, konstytucja jest najwyższym prawem Rzeczypospolitej Polskiej, a jej przepisy stosuje się bezpośrednio, chyba że konstytucja stanowi inaczej.
[14] Zgodnie z art. 43 konstytucji, zbrodnie wojenne i zbrodnie przeciwko ludzkości nie podlegają przedawnieniu.
Zgodnie z art. 44 konstytucji, bieg przedawnienia w stosunku do przestępstw, nie ściganych z przyczyn politycznych, popełnionych przez funkcjonariuszy publicznych lub na ich zlecenie, ulega zawieszeniu do czasu ustania tych przyczyn.
[15] Zgodnie z art.77 konstytucji, każdy ma prawo do wynagrodzenia szkody, jaka została mu wyrządzona przez niegodne z prawem działanie organu władzy publicznej.
ust.2. Ustawa nie może nikomu zamykać drogi sądowej dochodzenia naruszonych wolności lub praw.
[16] Zgodnie z art.32 konstytucji, wszyscy są wobec prawa równi. Wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne.
[17] Zgodnie z art.20 konstytucji, społeczna gospodarka rynkowa oparta na wolności działalności gospodarczej, własności prywatnej oraz solidarności, dialogu i współpracy partnerów społecznych stanowi podstawę ustroju gospodarczego Rzeczypospolitej Polskiej.
[18]Zgodnie z art. 6 k.p.a. organy administracji państwowej działają na podstawie przepisów prawa.
[19] Zgodnie z art. 175 Konstytucji RP, wymiar sprawiedliwości w Rzeczypospolitej Polskiej sprawują Sąd Najwyższy, sądy powszechne, sądy administracyjne oraz sądy wojskowe.
[20] Zgodnie z art.179 konstytucji, sędziowie są powoływani przez prezydenta Rzeczypospolitej, na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa, na czas nieoznaczony.
[21]Zgodnie z art. 178 ust.1 konstytucji, sędziowie w sprawowaniu swojego urzędu są niezawiśli i podlegają tylko Konstytucji i ustawom.
[22] Zgodnie z art. 1 k.p.c., kodeks postępowania cywilnego normuje postępowanie sądowe w sprawach ze stosunków z zakresu prawa cywilnego, rodzinnego i opiekuńczego oraz prawa pracy, jak również w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych oraz w innych sprawach, do których przepisy tego Kodeksu stosuje się z mocy ustaw szczególnych (sprawy cywilne).
[23] Zgodnie z art.2 §1 k.p.c. [Właściwość sądów w sprawach cywilnych], do rozpoznawania spraw cywilnych powołane są sądy powszechne, o ile sprawy te nie należą do właściwości sądów szczególnych, oraz Sąd Najwyższy. § 3. Nie są rozpoznawane w postępowaniu sądowym sprawy cywilne, jeżeli przepisy szczególne przekazują je do właściwości innych organów.
[24] Zgodnie z art.83 ust.1 pkt 1 cyt. ustawy, Zakład wydaje decyzje w zakresie indywidualnych spraw dotyczących w szczególności zgłaszania do ubezpieczeń społecznych.
[25] Zgodnie z art.6 ust.1 pkt 4 cyt. ustawy, obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają, z zastrzeżeniem art. 8 i 9, osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są osobami wykonującymi pracę na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia albo innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie z Kodeksem cywilnym stosuje się przepisy dotyczące zlecenia, zwanymi dalej „zleceniobiorcami”, oraz osobami z nimi współpracującymi, z zastrzeżeniem ust.4.
[26] Zgodnie z art. 11. ust.2., dobrowolnie ubezpieczeniu chorobowemu podlegają na swój wniosek osoby objęte obowiązkowo ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi, wymienione w art. 6 ust. 1 pkt 2, 4–5a, 7b, 8 i 10.
[27] Zgodnie z art.12 ust.1 cyt. ustawy, obowiązkowo ubezpieczeniu wypadkowemu podlegają osoby podlegające ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym.
[28] Zgodnie z art. 83 k.p.c., za zgodą stron interwenient uboczny może wejść na miejsce strony, do której przystąpił.
[29] Zgodnie z art. 189 ze znaczkiem 1 k.p.c., powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny.
[30] Zgodnie z art. 189 ze znaczkiem 1 k.p.c., uprawnienie, o którym mowa w art. 189 powództwo o ustalenie stosunku prawnego lub prawa, przysługuje również, w toku prowadzonego postępowania, organowi podatkowemu, jeżeli ustalenie istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa jest niezbędne dla oceny skutków podatkowych.
[31] Zgodnie z art. 1 konstytucji Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej z 22.07.1952 r., Polska Rzeczypospolita Ludowa jest państwem demokracji ludowej.
Zgodnie z z art.48 cyt. konstytucji, sądy stoją na straży ustroju Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, ochraniają zdobycze polskiego ludu pracującego, strzegą praworządności ludowej, własności społecznej i praw obywateli, karzą przestępców.
[32] Zgodnie z art.20 konstytucji, społeczna gospodarka rynkowa oparta na wolności działalności gospodarczej, własności prywatnej oraz solidarności, dialogu i współpracy partnerów społecznych stanowi podstawę ustroju gospodarczego Rzeczypospolitej Polskiej.
[33] Zgodnie z art.20 konstytucji, społeczna gospodarka rynkowa oparta na wolności działalności gospodarczej, własności prywatnej oraz solidarności, dialogu i współpracy partnerów społecznych stanowi podstawę ustroju gospodarczego Rzeczypospolitej Polskiej.
[34] Zgodnie z art.188 konstytucji z 2.04.1997 r., Trybunał Konstytucyjny orzeka w sprawach zgodności ustaw i umów międzynarodowych z konstytucją.
[35] Zgodnie z art.239 ust.3 konstytucji, z dniem wejścia w życie konstytucji, uchwały Trybunału Konstytucyjnego w sprawie ustalenia wykładni ustaw tracą moc powszechnie obowiązującą. W mocy pozostają prawomocne wyroki sądu oraz inne prawomocne decyzje organów władzy publicznej podjęte z uwzględnieniem znaczenia przepisów ustalonego przez Trybunał Konstytucyjny w drodze powszechnie obowiązującej wykładni ustaw.